Napisane przez Tomasz Niejadlik, dnia 17 stycznia 2019 00:09
Janusz Trzepizur to postać doskonale znana w środowisku polskich masterów. Ten uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Moskwie, dwukrotny wicemistrz Europy w skoku wzwyż (na stadionie i w hali), perspektywiczny zawodnik, który swego czasu był nawet bliski pobicia rekordu świata, od kilku lat jest aktywny w naszym Związku. Startował w mistrzostwach Europy w Toruniu w 2015 roku, był jednym z organizatorów mistrzostw Polski, które odbyły się w Opolu w 2016 roku, dodatkowo podczas tych zawodów sięgnął po medal w swojej koronnej konkurencji. Nie wszyscy jednak wiedzą, że koszmarna kontuzja, której nabawił, będąc w życiowej formie w 1983 roku, sprawiła, że nigdy nie dane mu było wystartować w mistrzostwach świata. Teraz, po przeszło 35 latach od feralnego wypadku, nareszcie spełni swe dawne marzenie. Jaka ponadto motywacja przyświeca mu w związku ze startem w WMACI 2019? Przeczytajcie!
Janusz Trzepizur:
- Moją wyczynową karierę zakończyła w 1983 roku bardzo poważna kontuzja stopy. Byłem wówczas młodym, zdaniem wielu fachowców cały czas rozwijającym się i perspektywicznym zawodnikiem. Miałem realną szansę na pobicie ówczesnego rekordu świata. Nawet już go oficjalnie atakowałem na zawodach i naprawdę niewiele brakowało do osiągnięcia tego celu. Wypadek na skoczni, którego doznałem, na zawsze wykluczył mnie z wyczynowego sportu i odebrał upragniony start w mistrzostwach świata. Feralna kontuzja przydarzyła się na krótko przed startem w Helsinkach. Miałem tam być jednym z faworytów. Mam w swoim dorobku dwa srebrne medale mistrzostw Europy, startowałem na igrzyskach olimpijskich, jednak nigdy nie brałem udziału w mistrzostwach świata. Teraz po przeszło 35 latach od tego nieszczęśliwego zdarzenia w końcu spełnię te swoje marzenie. Oczywiście jest to nieco inny poziom rywalizacji, a ja obecnie nie jestem w takie formie, ażeby w Toruniu powalczyć o medal. Wypadek sprawił, że już nigdy nie byłem w stanie wrócić do cięższych treningów. Cały czas mam kontakt z lekkoatletyką, ruszam się codziennie, ale bardziej rekreacyjnie, bez jakiś większych obciążeń. Nie łudzę się, że w trakcie tego marcowego startu jestem w stanie osiągnąć jakiś bardziej znaczący wynik, a mimo to wystartuję z przyjemnością i z różnych powodów będzie to dla mnie naprawdę duże przeżycie. Gdy brałem udział w mistrzostwach Europy masters, które odbyły się w Toruniu w 2015, to byłem tak podekscytowany z powodu powrotu do zawodów po tylu latach, że popełniałem bardzo proste błędy techniczne. Nawet przy jednym ze skoków wybiłem się ze złej nogi. Wówczas rywalizację zakończyłem na siódmym miejscu, jednak nie wynik był dla mnie najistotniejszy. Te przeżycia zostały do dzisiaj. Start w takiej imprezie jak mistrzostwa Europy czy świata masters, zwłaszcza gdy odbywa się ona w Polsce, to też okazja do spotkania z wieloma kolegami po latach, kapitalnego towarzyskiego spotkania przy sporcie. To naprawdę znakomita przygoda, więc nikt mnie nie musiał długo namawiać. Poza tym z racji na to, że jesteśmy gospodarzem tej dużej, międzynarodowej imprezy, powinniśmy pokazać się z jak najlepszej strony. To niepowtarzalna szansa na promocję dla Torunia, Polski i tej wspaniałej dyscypliny sportu, którą jest lekkoatletyka. Każdy, komu leży na sercu dobro „lekkiej”, powinien z tego wydarzenia się cieszyć, wspierać je jeśli jest taka możliwość, a ci którzy są w stanie w WMACI wystartować, powinni po prostu tam być. Jestem wdzięczny marszałkowi województwa opolskiego, że ufundował piętnaście pakietów startowych, obejmujących start w pierwszej konkurencji, dla aż tylu zawodników z Opolszczyzny.
